هر که سودای تو دارد چه غم از ترک جهانش
                                                نگـران تو چـه انـدیشـه و بیــم از دگرانـش

آن پی مهـر تو گیـرد که نگیـرد پی خویـشش
                                                و آن سر وصـل تو دارد که ندارد غم جانش

هـر کـه  از  یـار تحمـل نکنـد  یــار مـگویــش
                                                و آن که در عشق ملامت نکشد مرد نخوانش

به جفـایی  و  قفـایی  نرود عـاشق صـادق
                                                مژه  بر  هـم نـزند  گـر بـزنـی  تیـر سنانش

دگر باره  بشوریدم٬ ‌  بدان  سانم  به جـان  تو               که هر بنـدی که بر بنـدی بدرّانـم به جـان تو
چو چرخم من چو ماهم من چو شمعم من ز تاب تو       همه عقلم همه عشقم همه جانم به جان تو
نشـاط  من  ز  کار  تو ٬  خمار  من  ز  خـار  تو               بهر  سو   رو  بگردانی٬  بگردانم  به  جان تو
غلط گفتم٬ غلط گفتن در این حالت عجب نبود              که این دم جام را از می نمی دانم به جان تو
من آن  دیوانه بندم   که  دیوان را  همی بندم               منِ دیـوانه  دیـوان را   سلیـمانم  به  جـان  تو
به غیر عشق هر صورت که آن سر بر زند از دل              ز صحن دل همین ساعت برون رانم به جان تو
ز عشق شمس تبریزی٬ ز بیداری و شب خیزی            مثال  ذرّه ای  گـردان ٬  پریشـانم  به جان تو

دایم پیش خود نهی آینه را هر آینه                   زانکه نظیر نیستت جز که درون آینه...

جانی و جهانی و جهان با تو خوش است           ور زخـم زنی٬ زخــم سنان با تو خوش است
خـود معــدن کیمیـاست خــاک کـف تــو             هر چیز که ناخوش است آن با تو خوش است

امروز چه روزست که خورشید دو تاست                   امـروز ز روز هـا  بــرون اسـت و جـداسـت
از چرخ به خاکیـان نثار است و صـداست                   کای دلشدگان مژده که این روز شماست



                                                                       یا علی

تو را سری ست که با ما فرو نمی آید
مـرا دلــی که صـبــوری از او نمی آید

کدام دیده به روی تو باز شد همه عمر
کـه آب دیـده بـه رویــش فـرو نمی آید

جز این قَدَر نتوان گفت در جمال تو عیب
کـه مهـربانی از آن طـبع و خــو نمی آید

چه عـاشق است که فریاد دردناکش نیست
چه مجلس است کز او های و هو نمی آید....