پوشیده چـون جـان می روی  انــدر میان  جـان من          سـرو خـرامـان منــی٬  ای رونق بستان من
چون می روی بی من مرو ای جان جان بی تن مرو         وز چشم من بیرون مشو٬ ای شعله تابان من
هفـت آسمـان را بر درم٬  وز  هفـت دریــا  بـگــذرم          چون دلبـرانه بنـگـری  در جــان سرگـردان من
تا آمـدی انــدر بـرم   شـد کـفــر و ایـمــان  چـاکـرم          ای دیدن تو  دین من ٬  وی روی تو  ایمان من
بی پا و سر کردی مرا ٬  بی خواب و خور کردی مرا          در پیش یعقوب اندر آ ٬  ای  یوسف کنعان من
از لطف تو چون جان شدم٬ وز خویشتن پنهان شدم         ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان من
یک لحظه داغم می کشی یکدم به باغم می کشی       پیش چراغم می کشی تا وا شود چشمان من
ای جـان چـو ذره  در هــوا ٬  تا شد ز خورشیدت جدا        بی تو چرا باشد؟! چرا؟!‌ ای وصل چار ارکان من



چه دانی تو که در باطن چه شاهی همنشین دارم        

                                                          
رخ  زریــن مـن  منـگــر  کـه  پـای آهـنـیـن  دارم



من از کی باک دارم؟! خاصه که یار با من                   از سوزنی چه ترسم؟!‌ وان ذوالفقار با من
کی خشک لب بمانم؟! کان جو مراست جویان          کی غم خورد دل من؟! وان غمگسار با من
تلخی چرا کشم من؟! من غرق قند و حلوا                در من کجا رسد دی؟!  وان نوبهار  با من
از تب چرا خروشم؟! عیسی طبیب هوشم                وز سگ چرا  هراسم؟  میر شکار  با من
در بزم چون نیایم؟ سـاقیم  مـی کـشــانـد                چون شهرها نگیرم؟!  وان شهریار با من
در خمٌ خسروانی می بهر ماست جوشان                 اینجا  چه کار  دارد    رنج خمار   با  من
من غرق ملک و نعمت سرمست لطف و رحمت          اندر کنار بختم  و  آن خوش کنار با من



ای عاشقان  ای عاشقان  آنکـس  که بیـنـد  روی  او              شوریده گردد عقل او٬ آشفته گردد خوی او
در عشق چون مجنون شود سرگشته چون گردون شود          آنکو چنین رنجور شد نایافت شد داروی او



آب زنید راه را ......
آب زنید راه را  ......
آب زنید راه را   ......
آب زنید راه را    ......


سیر نمی شوم ز تو، نیست جز این گناه من               سیر مشو ز زحمتم، ای دو جهان پناه من

سیر و ملول شد ز من خُنب و سقا و مشک تو           تشنه تر است هر زمان ماهی آب خواه من

در شکنید  کوزه  را،   پاره  کنید   مشک را                 جانب بحر  می روم ،   پاک کنید  راهِ  من

جانب  بحر  رو  کزو   موج صفا  همی رسد                 غرقه  نگر  ز موجِ او   خانه  و  خانقاهِ  من

آبِ حیات   موج  زد،  دوش  ز صحنِ  خانه ام               یوسف من فتاد دی، همچو قمر به چاهِ من

سیل  رسید   ناگهان،   جمله  ببرد  خرمنم                دود  بر آمد از دلم، دانه بسوخت  و  کاهِ من

خرمنِ من اگر بسوخت، غم نخورم، چه غم خورم؟       صد چو مرا بس است و بس، خرمنِ نور ماه من

در  دل  من  در آمد  او،  بود  خیالش  آتشین              آتش  رفت  بر سرم،  سوخته شد  کلاه من

گفت  که:" از سماعها حُرمت و جاه کم شود"            جاه ترا، که عشقِ او بختِ من است و جاه من

از  پی هر غزل  دلم،  توبه کند  ز گفت  و  گو             راه   زند  دلِ   مرا   داعیه  اله   من

 



نفس برآمد و کام از تو بر نمی آید...