نی  آب روان  ز  ماهیان  سیر  شود                  نی ماهی  از  آن  آب روان  سیر  شود
نی جان جهان ز عاشقان تنگ شود                  نی عاشق از آن جان جهان سیر شود

هر که  دلارام  دیـد  از دلش  آرام  رفـت.........

شیر آهو می دراند٬ شیر ما  بس نادر است                 نقش آهو را بگیرد٬  دردمد  آهو کند

گر تو پنداری به حسن تو نگاری هست٬ نیست               ور  تو پنداری  مرا بی تو قراری هست٬ نیست

سالها شد  تـا  که  بیـرون درت  چون حلقـه ایم               بر در تو حلقه بودن هیچ عاری هست٬ نیست

هـــر روز   بـامـداد طلـب  کــار  مـا تـویـی            مــا خـوابنـاک  و  دولـت بیــدار  مـا تــویی

هـــر روز  زان بـرآری  مـا را ز کسب و کـار            زیــرا دکـان  و  مکسـبه  و  کـار  مـا تـویـی

دکــان  چـرا رویم؟!  که کان و دکـان تویی             بـازار  چــرا  رویم؟!   که  بـازار  مـا تـویـی

زان دلخوشیم و شاد که جانبخش ما تویی        زان سرخوشیم و مست که دستار ما تویی

ما خمره کی نهیم پر از سیم چون بخیل             ما خمـره بشکـنیـم  که خمّـار  مـا تـویـی

زان همچـو گلشنیم  که داری تو صد بهار            زان سـینه روشنیـم  که  دلدار  مـا تـویـی

در بحـر تو  ز کشتی بی دست و پا تـریم             آواز و  رقص و  جنبش و  رفتار  مـا تـویـی

گه گه گمان بریم که این جمله فعل ماست          این هـم ز تسـت٬ مایـه پنـدار  مـا تـویـی

باده غمگینان خورند و ما ز می خوشدل تریم               رو  به محبوسان غم ده  ساقیا  افیون خویش

خـون ما بر غم حـرام  و  خون غم بر مـا حلال               هر غمی کو گِرد ما گردید شد در خون خویش

من طُرفه مرغم کز چمن با اشتهای خویشتن               بی دام و بی گیرنده ای اندر قفس خیزیده ام

زیرا قفس با دوستان خوشتر  ز باغ و بوستان               بـهـر  رضــای یـوسفـان  در  چـاه  آرامیـده ام