گفتی مرا که: «چونی؟» در روی ما نظر کن گفتی: «خوشی تو بی ما» زین طعنها گذر کن
گفتی مـرا به خنـده : « خوش باد روزگارت» کـس بی تـو خـوش نباشد ٬ رو قصـهء دگـر کن
ای خـوشا روزا که مـا معشوق را مهمـان کنیـم دیــده از روی نگـارینـش نگـارستــان کنیـم
گــر ز داغ هــجـر او دردیـسـت در دلـهــای ما ز آفتـــاب روی او آن درد را درمـــان کنیــم
چون به دست ما سپارد زلف مُشک افشان خویش پیش مشک افشان او شاید که جان قربان کنیم
آن سـر زلفـش که بـازی می کند از بـاد عشـق میـل دارد تـا کـه مــا دل را درو پـیچـان کنیـم
او بــه آزار دل مــا هـــر چـه خـواهــد آن کنـد مــا بـه فـرمان دل او هــر چـه گویـد آن کنیم
این کنیـم و صـد چنین و منـتش بر جان ماست جـان و دل خدمت دهیم و خدمت سلطان کنیم
آفتـــاب رحــمتـش در خــاک مــا در تافتـه است ذره هـای خـاک خــود را پیــش او رقصان کنیم
نه خلاف عهد کردم که حدیث جز تو گفتم هـمـه بـر سر زبـاننـد و تــو در میـان جانی
دل عـارفـان ربـودند و قــرار پـارســایـان همه شاهدان به صورت تو به صورت و معانی
مـزن ای عدو به تیـرم که بدین قـدر نمیرم خبـرش بـگو که جـانم بدهم بـه مــژدگـانی
مـده ای رفیـق پندم که به کـار در نبـندم تو در میان ما ندانی که چه می رود نـهانی
آمده ام که تا به خود گوش کشان کشانمت بی دل و بی خودت کنم٬ در دل و جان نشانمت
آمده ام که تا تـو را جلـوه دهم در این سرا هـمچو دعـای عـاشقان فـوق فلـک رسانمت
صید منی شکار من٬ گر چه زدام جسته ای جــــانب دام بــاز رو ور نــروی بــرانــمت
شیر بگفت مر مـرا: « نادره آهـویی٬ بـرو٬ در پـی من چه می دوی تیـز که بـر درانمت »
زخـم پذیر و پیـش رو چون سپـر شجاعتی گـوش به غیـر زه مده تا چو کمـان خـمانمت
نی که تو شیر زاده ای در تن آهویی نهان مــن ز حجــاب آهـویـی یکــرهـه بـگــذرانـمت