انسان نمی داند در لحظه آینده چه پیش خواهد آمد.
او خواهان دانستن این موضوع است.
بنابر این، به دنبال تضمین می گردد.
او در جستجوی اطمینان است.
اما کجاست این اطمینان و چه نیازی به آن است؟
فراموش مکن که
همین تضمین و اطمینان است که عشق را میکُشد.
به زن و شوهرهایی نگاه کن که عشق را قربانیِ سرابِ اطمینان کردهاند.
عاشق که از معشوق سفته و مهر و امضای وفاداری نمیگیرد!
عشق یا هست و یا نیست.... شقٌِ سومی ندارد.
عشق کاغذی، به گُل کاغذی می ماند.
عشق حقیقی، شبیه گُلِ واقعیست.
زنده است. می بالد.
گُلِ واقعی، حساس است. لطیف است.
گُلِ واقعی، ثابت و یکنواخت و جامد نیست.
گُلِ واقعی، شکننده نیز هست.
عشق، چالش آفرین است،
اما اگر خاطر تو مجموع باشد
و تو به مرکز ِ وجود خویش عنایت داشته باشی،
این چالش ها گام های عشق تو را تواناتر می سازند.
چالش های زندگی،
ریشه های هستی تو را عمیق تر
و بال های حضور تو را در جهان، گسترده تر می کنند.
خالصترین سنگ معدن، در داغترین کورهها تولید میشود؛
و رودها آواز خویش را گم میکنند،
اگر بتوانی مرکز ِ تندباد ِ وحشی ِ عشق باشی٬
زندگی ات می بالد و می شکفد.
این مرکز٬
هر چه بیشتر با چالشهای گوناگون ژرفا بیابد٬
هر چه بیشتر ریشه هایش را در خاک گسترش دهد٬
دیگر هیچ بادی تو را نخواهد لرزاند
و هیچ بحرانی تو را از پا در نخواهد آورد
و در همه مصایب و سختی ها٬
انسجام تو حفظ خواهد شد.
آنگاه شاکر عشق خواهی بود٬
زیرا این عشق بوده که
انسجام شخصیت تو را حفظ کرده است.
آنگاه برج خویش را بر فراز عشق بنا خواهی کرد٬
لطیف خواهی شد.
اگر به مرتبه ای برسی که عشق بورزی
و خاطرت از جفای روزگاران آزرده نشود
و رنجش را در طریقت عشق٬ کافری بدانی٬
بدان که به مرتبه لطافت رسیده ای.
خدا چنان لطیف است که
هیچ خشونتی او را آزرده نمی سازد.
این خاصیت لطافت است.
مثل هوا. اگر هوا را با چوب بزنی٬
یا بر آن خنجر بکشی٬
به هیچ وجه زخمی بر نمی دارد.
در مرتبهء لطافت٬ اندام تو٬ ذهن تو٬ روح تو٬
شیوهء گفتار و رفتار تو٬ حرکات تو٬ همه و همه
زیبا و با وقار می شود.
آنها همه با هم هماهنگ می شوند تا از وجود تو یک سمفونی بسازند.
سمفونی ِ زیبایی و خوبی و پاکی.
اما اگر عشق به دورت نپیچد و تو را فرا نگیرد٬
چاره ای نمی ماند جز آنکه در ظلمت ملال٬
به حال زار خویش بگریی.
هیچگاه از مخاطرات عشق حذر مکن.