ای خـوشا روزا  که مـا  معشوق را  مهمـان کنیـم           دیــده  از  روی نگـارینـش  نگـارستــان  کنیـم

گــر  ز  داغ  هــجـر  او   دردیـسـت  در  دلـهــای ما          ز آفتـــاب  روی  او   آن  درد  را  درمـــان  کنیــم

چون به دست ما سپارد زلف مُشک افشان خویش       پیش مشک افشان او شاید که جان قربان کنیم

آن  سـر زلفـش  که بـازی می کند  از بـاد عشـق          میـل دارد  تـا کـه  مــا  دل را درو  پـیچـان کنیـم

او  بــه  آزار  دل مــا   هـــر چـه خـواهــد  آن  کنـد           مــا  بـه فـرمان دل او   هــر چـه گویـد  آن کنیم

این کنیـم و  صـد چنین  و  منـتش بر جان ماست          جـان و دل خدمت دهیم و خدمت سلطان کنیم

آفتـــاب رحــمتـش  در خــاک مــا  در تافتـه است            ذره هـای خـاک خــود را  پیــش او  رقصان کنیم