چه دانستم که این سودا مرا زین سان کند مجنون
                                                  دلم را دوزخی سازد  دو چشمم را  کند جیحون
چه  دانستم  که   گردابی   مرا   ناگاه    برباید
                                                  چو    کشتیم   بر اندازد    میان  قُلزُم   پر  خون
زند موجی بر آن کشتی که تخته تخته بشکافد
                                                  که  هر  تخته   فرو ریزد   ز  گردشهای   گوناگون
نهنگی  هم بر  آرد  سر ٬ خورد  آن  آب  دریا را
                                                  چنان دریای بی پایان شود  بی آب چون هامون
چو این تبدیل ها آمد ٬ نه هامون ماند و نه دریا
                                                 چه دانم من دگر چون شد که چون غرق است در بیچون
چه دانم های بسیار است لیکن من نمی دانم
                                                  که خوردم  از  دهان بندی  در آن دریا  کفی  افیون