گفت لبم ناگهان نـام گل و گلسِتان آمـد آن گلعـذار کـوفت مـرا بـر دهان
گفت که سلطان منم٬ جانی گلستان منم حضرت چون من شهی وانگه یاری فلان؟
دفّ منی! هین مخور سیلی هر ناکسی نای منی هین! مکن از دمِ هر کس فغان
جغد بـُود کـو به بـاغ یـادِ خـرابه کند زاغ بـُود کو بهـار یاد کنـد از خـزان