در عشق توام نصیحت و پند چه سود             زهراب چشیده ام مرا قند چه سود
گوینـد مـرا  کـه  بنـد بـر  پــاش  نـهیـد             دیوانه دل است پام بر بند چه سود

تیــز دَوَم ٬  تیــز  دوم   تا  به  ســواران  برســـــم              نیست شوم٬ نیست شوم تا برِ جانان برسـم
خوش شده ام٬ خوش شده ام پاره آتش شده ام            خــانه بسوزم ٬  بـروم تـا بـه بیـابان برســم
خاک شوم ٬  خـاک شـوم تا ز تو سر سبـز شـوم             آب شـوم ٬ سجده کنان تا به گلستان برسـم
عـالم این خـاک و هـوا  گـوهـر کـفـر اسـت  و فنــا             در دل کــفر آمـده ام تـا که به ایمان برســم
آن  شــه  مـوزون جــهان  عـاشــق مـوزون طلبـد             شـد رخ مــن سـکه زر تـا که به میزان برســم
رحـمت حق  آب بود ٬  جز  که به  پـسـتی نــرود              خــاکی و مرحـوم شـوم  تا برِ رحـمان برســم
هـــیچ طبـیبـی نــدهد  بــی مـرضـی  حَـب و دوا              مــن همگی درد شوم تا که به درمان برســم

یا حسین

مهرورزان زمان های کهن
هرگز از خویش نگفتند سخن
که در آنجا که «تو»یی
بر نیاید دگر آواز از «من»!


ما هم این رسم کهن را بسپاریم به یاد
هر چه میلِ دلِ دوست
بپذیریم به جان؛
هر چه جز میل دل او٬
                      بسپاریم به باد!


آه!
باز این دل سرگشته من
یاد آن قصه شیرین افتاد:

بیستون بود و تمنای دو دوست.
آزمون بود و تماشای دو عشق.
در زمانی که چو کبک٬
خنده میزد «شیرین»؛
تیشه می زد «فرهاد»!

نه توان گفت به جانبازی فرهاد: افسوس٬
نه توان کرد ز بی دردیِ «شیرین» فریاد.


کار «شیرین» به جهان شور برانگیختن است!
عشق در جان کسی ریختن است!

کار فرهاد٬ برآوردن میلِ دلِ دوست
خواه با شاه در افتادن و گستاخ شدن
خواه با کوه در آویختن است.


رمز شیرینی این قصه کجاست؟
که نه تنها شیرین٬
بی نهایت زیباست:
آنکه آموخت به ما درس محبت می خواست:
جان٬ چراغان کنی از عشقِ کسی
به امیدش ببری رنج بسی.
تب و تابی بُودت هر نفسی.
به وصالی برسی یا نرسی!

سینه بی عشق مباد!