از شهـر تـو رفـتیـم و تو را سیر ندیدیم                  از شـاخ درخـت تـو چـنیـن خـام فـتیدیم
در سـایهٌ سـرو تـو مَـها سیــر نخـفتیـم                 وز بــاغ تـو از بیــم نـگـهبــان نـچـریـــدیم
گشتیم به ویرانه به سودای چو تو گَنج                 چـون مـار به آخر به تَـکِ خـاک خـزیدیـم
چون سایه گذشتیم بهر پاکی و نا پاک                 اکنون به تو محویم ٬ نه پاک و نه پلیدیم
مـا را چـو بجـوییـد برِ دوســت بجوییــد                  کـز پـوست فناییـم و برِ دوســـت پدیدیم

بایزید گفت: دنیا چه قدر آن دارد که کسی گذاشتن آن را کاری پندارد!

عشق آن شعله ست  کو  چون بر فروخت             هر چه جز معشوق باقی٬ جمله سوخت