در عشق زنده باید کز مُرده هیـچ نایـد                   دانی که کیست زنده؟ آن کو ز عشق آید
گرمـی شیــر غـر‌ّان٬ تیـزی تیــغ بُـرّان                     نــرّی جمله نــران ٬  با عشــق کُــند  آیـد
طبل غزا برآمد  وز عـشـق لشکر آمد                     کو رُستــمِ سرآمد؟  تا دست بـر گشــاید
رعدش بغرّد از دل٬‌ جانش ز ابــر قالب                   چون بـرق بجــهد از  تن لحــظه ای نپــاید
هرگـز چنیـن سَـری را  تیـغ  اجـل  نبـرّد                 کین سر ز سربلندی بر ساق عرش ساید
هرگــز چنین دلی را  غصّــه فرو نگیرد                   غمــهــای عالـم  او را  شــادی دل فــزاید
دریا پیش تُرش رو  او ابر نو بهار است                   عالـم بدوست شیرین٬‌ قاصد ترش نماید
شیرین نخواهد آهو٬ آهوی اوست یاهو                 منکـر درین چـرا خـور  بسیـار ژاژ خــایـد
در عشق جوی ما را٬ در ما بجوی او را                  گاهی منـش ستایـم٬ گـاه او مـرا ستاید
تا چون صــدف ز دریـا بگـشاید او دهانی                دریـای ما  و من را چون قـطـره در ربـایــد