از بـس که بـرآورد غـمــت آه از من            ترسم که شود به کام بدخواه از من
دردا که ز هجران تو ای جان جهان            خون شد دلـم و دلـت نـه آگاه از من

تـا بـا غـم عشـق تـو مـرا کـار افتاد           بیـچـاره دلـم در غــم بسیـار افتاد
بسیـار فـتــاده بـود اندر غم عشق           اما نـه چـنیـن زار که این بـار افتاد

سـودای تـو را بهـانه ای بس باشد           مدهوش تو را ترانه ای بس باشد
در کشـتـن مـا چه میـزنی تیـر جفا           مـا را سـر تـازیـانـه ای بـس باشد

در عشق توام نصیحت و پند چه سود       زهراب چشیده ام مرا قند چه سود
گوینـد مـرا کـه بنـد بـر پــاش نـهیـد           دیوانه دل است پام بر بند چه سود

من درد تو را ز دست آسان ندهـم                    دل بر نکَنم ز دوست تا جان ندهم
از دوســت بـه یـادگــار  دردی  دارم                    کان درد به صـد هزار درمان ندهم




گفتند که شـش جهـت نــور خــداسـت            فریاد ز خلق خاست کان نور کجاست؟
بیگانه نظر کرد به هر سو چپ و راست            گفتند دمی نظر بکن بی چپ و راست

در یاد من آتشیست از صورت دوست                   ای غـصه٬ اگـر تو زهـره داری یـاد آ

ای دوست قبولم کن و جانم بستان                   مستم کن و از هر دو جهانم بستان

بـا  هـر چه دلــم قــرار گیـرد بـی تـو                    آتـش بـه من انـدر زن و  آنـم بستان

                                                                                                        آمین

همه جمال تو بینم چو چشم باز کنم                       همه شراب تو نوشم چو لب فراز کنم
حـرام دارم  با مـردمـان سخـن گفـتـن                       و چـون حدیث تو آید سخـن دراز کـنم
هـزار گـونه بـلنگـم بـهر رهــم که برنـد                       رهی که آن بسوی تست تـُرکتـاز کنم

تخم مرغ کُلُمبوس٬ سرشار از تخم مرغ و کُلُمبوس