بی تــو جـانــا قـرار نتوانم کرد احسان تو را شمار نتوانم کرد
گر بر تن من زبان شود هر مویی یک شکر تو از هزار نتوانم کرد
چه دانستم که این سودا مرا زین سان کند مجنون
دلم را دوزخی سازد دو چشمم را کند جیحون
چه دانستم که گردابی مرا ناگاه برباید
چو کشتیم بر اندازد میان قُلزُم پر خون
زند موجی بر آن کشتی که تخته تخته بشکافد
که هر تخته فرو ریزد ز گردشهای گوناگون
نهنگی هم بر آرد سر ٬ خورد آن آب دریا را
چنان دریای بی پایان شود بی آب چون هامون
چو این تبدیل ها آمد ٬ نه هامون ماند و نه دریا
چه دانم من دگر چون شد که چون غرق است در بیچون
چه دانم های بسیار است لیکن من نمی دانم
که خوردم از دهان بندی در آن دریا کفی افیون
گفتی مرا که: «چونی؟» در روی ما نظر کن گفتی: «خوشی تو بی ما» زین طعنها گذر کن
گفتی مـرا به خنـده : « خوش باد روزگارت» کـس بی تـو خـوش نباشد ٬ رو قصـهء دگـر کن
ای خـوشا روزا که مـا معشوق را مهمـان کنیـم دیــده از روی نگـارینـش نگـارستــان کنیـم
گــر ز داغ هــجـر او دردیـسـت در دلـهــای ما ز آفتـــاب روی او آن درد را درمـــان کنیــم
چون به دست ما سپارد زلف مُشک افشان خویش پیش مشک افشان او شاید که جان قربان کنیم
آن سـر زلفـش که بـازی می کند از بـاد عشـق میـل دارد تـا کـه مــا دل را درو پـیچـان کنیـم
او بــه آزار دل مــا هـــر چـه خـواهــد آن کنـد مــا بـه فـرمان دل او هــر چـه گویـد آن کنیم
این کنیـم و صـد چنین و منـتش بر جان ماست جـان و دل خدمت دهیم و خدمت سلطان کنیم
آفتـــاب رحــمتـش در خــاک مــا در تافتـه است ذره هـای خـاک خــود را پیــش او رقصان کنیم
نه خلاف عهد کردم که حدیث جز تو گفتم هـمـه بـر سر زبـاننـد و تــو در میـان جانی
دل عـارفـان ربـودند و قــرار پـارســایـان همه شاهدان به صورت تو به صورت و معانی
مـزن ای عدو به تیـرم که بدین قـدر نمیرم خبـرش بـگو که جـانم بدهم بـه مــژدگـانی
مـده ای رفیـق پندم که به کـار در نبـندم تو در میان ما ندانی که چه می رود نـهانی