تیــز دَوَم ٬  تیــز  دوم   تا  به  ســواران  برســـــم              نیست شوم٬ نیست شوم تا برِ جانان برسـم
خوش شده ام٬ خوش شده ام پاره آتش شده ام            خــانه بسوزم ٬  بـروم تـا بـه بیـابان برســم
خاک شوم ٬  خـاک شـوم تا ز تو سر سبـز شـوم             آب شـوم ٬ سجده کنان تا به گلستان برسـم
عـالم این خـاک و هـوا  گـوهـر کـفـر اسـت  و فنــا             در دل کــفر آمـده ام تـا که به ایمان برســم
آن  شــه  مـوزون جــهان  عـاشــق مـوزون طلبـد             شـد رخ مــن سـکه زر تـا که به میزان برســم
رحـمت حق  آب بود ٬  جز  که به  پـسـتی نــرود              خــاکی و مرحـوم شـوم  تا برِ رحـمان برســم
هـــیچ طبـیبـی نــدهد  بــی مـرضـی  حَـب و دوا              مــن همگی درد شوم تا که به درمان برســم

یا حسین

مهرورزان زمان های کهن
هرگز از خویش نگفتند سخن
که در آنجا که «تو»یی
بر نیاید دگر آواز از «من»!


ما هم این رسم کهن را بسپاریم به یاد
هر چه میلِ دلِ دوست
بپذیریم به جان؛
هر چه جز میل دل او٬
                      بسپاریم به باد!


آه!
باز این دل سرگشته من
یاد آن قصه شیرین افتاد:

بیستون بود و تمنای دو دوست.
آزمون بود و تماشای دو عشق.
در زمانی که چو کبک٬
خنده میزد «شیرین»؛
تیشه می زد «فرهاد»!

نه توان گفت به جانبازی فرهاد: افسوس٬
نه توان کرد ز بی دردیِ «شیرین» فریاد.


کار «شیرین» به جهان شور برانگیختن است!
عشق در جان کسی ریختن است!

کار فرهاد٬ برآوردن میلِ دلِ دوست
خواه با شاه در افتادن و گستاخ شدن
خواه با کوه در آویختن است.


رمز شیرینی این قصه کجاست؟
که نه تنها شیرین٬
بی نهایت زیباست:
آنکه آموخت به ما درس محبت می خواست:
جان٬ چراغان کنی از عشقِ کسی
به امیدش ببری رنج بسی.
تب و تابی بُودت هر نفسی.
به وصالی برسی یا نرسی!

سینه بی عشق مباد!

ای آنـکــه  به تـدبیــر  تـو گــردد  ایــام             ای دیده و دل از تـو دگـرگون مادام
ای آنکه به دست توست احوال جهان            حکمـی فـرما که گـردد ایام به کام

بی همگان به سر شود بی تو به سر نمی شود         داغ  تو  دارد   این دلم   جای دگــر نمی شـود
دیدهْ عقل مست تو ٬   چرخــهْ چـرخ پــسـت تــو          گوش طرب به دست تو٬ بی تو به سر نمی شود
جان ز تو جوش می کند٬ دل ز تو نـوش می کند         عقل خـروش می کند٬ بی تو به سر نمی شود
خمــر من  و  خمـار مـن٬  بـاغ من  و  بهــار مـن          خواب من و قرار من٬ بی تو به سر نمی شود
جـاه و جـلال من تویـی٬ ملکت و مـال من تویی           آب زلال من تویی ٬  بی تو به سر نمی شود
گـاه  سوی وفــا  روی ٬  گـاه  سـوی جفـا  روی           آنِ منی  کجا روی؟  بی تو به سر نمی شود
دل بـنـهـنـد٬  بـر کنـی٬  تـوبـه کنند٬ بشـکنـی           این همه خود تو می کنی٬ بی تو به سر نمی شود
بی تو  اگـر به سر شدی  زیـر جهان زبـر شدی            باغ ارم سقر شدی ٬  بی تو به سر نمی شود
گر تو سری٬ قدم شوم٬ گر تو کفی علم شوم            ور بروی  عدم شوم ٬  بی تو به سر نمی شود
خـواب مـرا بـبسته ای  نقـش مـرا بشسته ای            وز همه ام گسسته ای٬ بی تو به سر نمی شود
گـر  تـو نباشی یـار من  گشـت خـراب  کار من             مونس و غم گسار من! بی تو به سر نمی شود
بی تو نه زندگی خوشم٬ بی تو نه مردگی خوشم       سر ز غم تو چون کشم! بی تو به سر نمی شود
هر چه بگویم٬ ای سند٬ نیست جدا ز نیک و بد           هم تو بگو به لطف خود بی تو به سر نمی شود

شما مست نگشتید وزان باده نخوردید                      چه دانید٬ چه دانید که ما در چه شکاریم

خیلی زور داره آدم کامپیوتر خودش Administrator حسابش نکنه!!!!!!!!!!