ز آغاز عهدی کرده ام کین جان فدای شه کنم

باز آمدم چون عیـد نو٬ تـا قفـل زندان بشکنم               وین چرخ مردم خوار را چنگال و دندان بشکنم
هفت اختر بی آب را٬ کین خاکیان را می خورند            هم آب بر آتش زنـم٬ هم بادهـاشـان بشکنم
از شـاه بـی آغـاز من پران شـدم چون باز من               تا جغـد طوطـی خوار را در دیـرِ ویـران بشکنم
ز آغاز عهدی کرده ام کین جان فدای شه کنم              بشکسته بادا پشت جان گر عهد و پیمان بشکنم
امروز همچون آصفم٬ شمشیر و فرمان در کفم              تا گردن گردن کشان در پیش سلطان بشکنم
روزی دو٬ باغ طاغیـان گر سبـز بینی غم مخور              چـون اصلهای بیخشان از راه پنـهان بشکنم
من نـشکنم ٬ جـز جـور را٬ یا ظـالم بد غــور را               گـر ذره ای دارد نمـک گـبـرم اگـر آن بشکنم
هر جـا یکـی گویـی بود چوگان وحدت وی برد                گویی که میدان نسپرد در زخم چوگان بشکنم
گشتـم مقیـم بزم او٬ چون لطف دیدم عزم او                گشتم حقیر راه او تا ساق شیـطان بشکنم
چون در کف سلطان شدم یک حبه بودم کان شدم         گر در ترازویم نهی می دان که میزان بشکنم
چون من خراب و مست را در خانه خود ره دهی            پس تو ندانی اینقدر کین بشکنم٬ آن بشکنم
گر پاسبان گوید که هی٬ بر وی بریزم جام می              دربان اگر دستم کشد من دست دربان بشکنم
چـرخ ار نگـردد گـرد دل از بیـخ و اصلش بر کنم               گـردون اگر دونـی کنـد گـردون گردان بشکنم
خوان کرم گسترده ای٬ مهمان خویشم برده ای             گـوشـم چرا مالی اگر من گوشه نان بشکنم
نی نی٬ منم سر خوان تو٬ سر خیل مهمانان تو            جامی دو بر مهمان کنم٬ تا شرم مهمان بشکنم
ای که میـان جـان من تلقـین شعـرم می کنی              گر تن زنم٬ خامش کنم٬ ترسم که فرمان بشکنم
از شمـس تبـریزی اگـر باده رسـد٬ مستم کند               من لا اُبالی وار خـود استـون کیــوان بشکنم

جانا غـم تو ز هر چه گویی بترست                      رنـج دل و  تاب تن و  سـوز جگرست
از هر چه خورند کم شود جز غم تو                      تا بیشترش همی خورم بیشترست

چون رشک بری که این شکاری او راست           چون رشک نمی بری که او شیر خداست
کـی فخــر کنـد شیــر خـدایـی بـه شـکــار           چــون خـــالـق جمـله شکـــاران اوراسـت

آن شه که ز بندگان بدخو نگریخت                   وز بی ادبی و جرم صد تو نگریخت
ایـن را تو مگـو لطـف٬ دریـا گـویـش                  بگریخت ز ما دیـو سیه٬ او نگریخت

از بـس که بـرآورد غـمــت آه از من            ترسم که شود به کام بدخواه از من
دردا که ز هجران تو ای جان جهان            خون شد دلـم و دلـت نـه آگاه از من

تـا بـا غـم عشـق تـو مـرا کـار افتاد           بیـچـاره دلـم در غــم بسیـار افتاد
بسیـار فـتــاده بـود اندر غم عشق           اما نـه چـنیـن زار که این بـار افتاد

سـودای تـو را بهـانه ای بس باشد           مدهوش تو را ترانه ای بس باشد
در کشـتـن مـا چه میـزنی تیـر جفا           مـا را سـر تـازیـانـه ای بـس باشد

در عشق توام نصیحت و پند چه سود       زهراب چشیده ام مرا قند چه سود
گوینـد مـرا کـه بنـد بـر پــاش نـهیـد           دیوانه دل است پام بر بند چه سود

من درد تو را ز دست آسان ندهـم                    دل بر نکَنم ز دوست تا جان ندهم
از دوســت بـه یـادگــار  دردی  دارم                    کان درد به صـد هزار درمان ندهم




گفتند که شـش جهـت نــور خــداسـت            فریاد ز خلق خاست کان نور کجاست؟
بیگانه نظر کرد به هر سو چپ و راست            گفتند دمی نظر بکن بی چپ و راست

در یاد من آتشیست از صورت دوست                   ای غـصه٬ اگـر تو زهـره داری یـاد آ