ای عاشقان  ای عاسقان پیمانه ها پر خون کنید         وز خون دل چون لاله ها  رخساره ها گلگون کنید

آمد  یکی  آتش سوار   بیرون جهید  از  این حصار         تا بر دمد  خورشید نو  شب را ز خود  بیرون کنید

چه باشد پیشه عاشق بجز دیوانگی کردن؟!               چه باشد ناز معشوقان بجز بیگانگی کردن؟!

ز  هر ذره  بیـامـوزید  پیـش  نـور  بـر جـستـن               ز  پــروانـه  بـیاموزید  آن  مـردانـگی  کــردن

چو شیر مست بیرون جه٬ نه اول دان و نه آخر               که آید ننگ شیران را ز روبه شـانگی کردن

سر افرازست کُه  لیکن  نداند  ذره  باشیدن                 چـه گـویم بــاز را٬ لیکن کجا پـروانگی کردن

به پیش تیر چون اسپر برهنه زخم را جستن                میان کـوره با آتش چو زر همخـانگی کردن

گر آب جوی شیرینست ولی کو هیبت دریا؟!                کجا فـرزین شـه بودن٬ کجا فرزانـگی کردن

تـویی پیـمانه اسـرار٬ گوش و چـشم را  بربند               نتـاند کـاسه سـوراخ خود پیـمانگـی کردن

اگر باشد شبی روشن کجا باشد بجای روز؟!               وگر باشد شبه تابان کجا دُردانگی کردن؟!

امروز خندانیم و خوش کان بخت خندان می رسد

خویش فربه می کنیم  از پی قربان عید            کان قصاب عاشقان بس خوب و زیبا می کُشد

مرا می بینی و در دم زیادت می کنی دردم               تو را می بینم و میلم زیادت می شود هر دم

هوا را از من بگیر

لبخندت را نه

که  کفر  از شرم یار من ٬   مسلمان وار  می آید