سیر نمی شوم ز تو، نیست جز این گناه من              سیر مشو ز رحـمتم، ای دو جهان  پناه من

سیر و ملول شد ز من خُنب و سقا و مشک تو            تشنه تر است هر زمان ماهی آب خواه من

در شکنید  کـوزه  را،   پـاره  کنید   مشـک را              جانب بحــر  می روم ،   پاک  کنید   راهِ  من

جانب  بحـر  رو   کـزو   موج صفـا  همی رسد              غرقه  نگـر  ز  مـوجِ او   خانه  و  خانقاهِ  من

در  دل  من  در آمد  او،  بود  خیالش  آتشین               آتش  رفت  بر سرم،  سوخته شد  کلاه من

گفت  که:" از سماعها حُرمت و جاه کم شود"            جاه ترا، که عشقِ او بختِ من است و جاه من

امروز شهر ما را  صد رونق است و جان است           زیرا که  شــاه خوبان  امروز در میان است

حیــران  چـرا  نباشد ٬  خنـدان  چرا نباشد؟!            شهری که در میانش آن صارم زمان است

من چشم ازو چگونه توانم نگاه داشت         کاول نظر به دیدن او دیده ور  شدم

ای دوست شکر بهتر، یا آنکه شکر سازد؟               خوبی  قمر  بهتر ،  یا آنکه  قمر  سازد؟

ای باغ تویی خوشتر، یا گلشن و گل در تو؟              یا آنکه  بر آرد گل، صد  نرگس تر سازد؟

ای عقل تو به باشی، در دانش و در بینش               یا آنکه به هر لحظه صد عقل و نظر سازد؟

بی خود شده  آنم ،   سرگشته و حیرانم                 گاهیم بسوزد پَر ،  گاهی سر و پَر سازد

تلخ کنی دهان من٬  قند  به دیگران دهی             نم ندهی به کِشت من٬ آب به این و آن دهی

جـان منی  و   یــار من٬  دولـت پـایدار من             بـاغ من و  بـهار من٬  بـاغ مــرا  خـزان دهی؟!

بـرگذرم  ز نُه فلـک٬  گر گذری به کوی من              پای نَهـم بر آسمان ٬  گر به سرم  امان دهی

در  دو جهان  بننگرد٬  آنکه بدو  تو  بنگری              خسرو  خـسروان شود٬ گر به گدا تو نان دهی

جمله تن شـکر شود٬ هر که بدو شکر دهی          لقمه کند دو کون را٬ آنکه  تو اش دهان دهی

گشتم جمله شهرها٬ نیست شکر مگر تورا           با تو مکیس چون کنم٬ گر تو شکر گران دهی

گه بکشی٬ گران دهی٬ گه همه رایگان دهی        یکنفسی چنین دهی٬ یکنفسی چنان دهی

خانه شادیست دلم٬ غصه ندارم چه کنم؟!              هر چه به عالم ترشی٬ دورم و بیزارم ازو

عشق است و عاشق است که باقی ست تا ابد             دل بر جز این منه  که جز مستعار نیست