مطرب خوش نوای من! عشق نواز همچنین نـغـنــغـه دگــر بـزن ٬ پـرده تــازه برگــزین
مطرب روح من تویی٬ کشتی نوح من تـویی فتــح و فتــوح من تـویی٬ یـار قـدیـم و اولین
ای ز تو شاد جان من٬ بی تو مباد جان من دل به تو داد جان من٬ با غم توست همنشین
تلخ بود غم بشر٬ وین غم عشق چون شکر این غم عشق را دگر٬ بیش به چشم غم مبین
چون غم عشق ز اندرون یک نفسی برون رود خانه چو گور می شود٬ خانگیان همه حزین...
تکراریه ولی لازمه!
مهرورزان زمان های کهن
هرگز از خویش نگفتند سخن
که در آنجا که «تو»یی
بر نیاید دگر آواز از «من»!
ما هم این رسم کهن را بسپاریم به یاد
هر چه میلِ دلِ دوست
بپذیریم به جان؛
هر چه جز میل دل او٬
بسپاریم به باد!
آه!
باز این دل سرگشته من
یاد آن قصه شیرین افتاد:
بیستون بود و تمنای دو دوست.
آزمون بود و تماشای دو عشق.
در زمانی که چو کبک٬
خنده میزد «شیرین»؛
تیشه می زد «فرهاد»!
نه توان گفت به جانبازی فرهاد: افسوس٬
نه توان کرد ز بی دردیِ «شیرین» فریاد.
کار «شیرین» به جهان شور برانگیختن است!
عشق در جان کسی ریختن است!
کار فرهاد٬ برآوردن میلِ دلِ دوست
خواه با شاه در افتادن و گستاخ شدن
خواه با کوه در آویختن است.
رمز شیرینی این قصه کجاست؟
که نه تنها شیرین٬
بی نهایت زیباست:
آنکه آموخت به ما درس محبت می خواست:
جان٬ چراغان کنی از عشقِ کسی
به امیدش ببری رنج بسی.
تب و تابی بُودت هر نفسی.
به وصالی برسی یا نرسی!
سینه بی عشق مباد!
آقایون بپاین وقتی میدویین زمین نخورین... اگه زمین خوردین زود پاشین بدویین...
(امیدوارم معنیشو خوب متوجه بشین و فقط خنده دار نباشه براتون... و واقعا سر مشق باشه..)
ز دستم بر نمی خیزد که یکدم بی تو بنشینم
به جز رویت نمی خواهم که روی هیچ کس بینم
من اول روز دانستـم که با شیـرین در افتادم
که چون فرهاد باید شست دست از جان شیرینم