هر که سودای تو دارد چه غم از ترک جهانش
                                                نگـران تو چـه انـدیشـه و بیــم از دگرانـش

آن پی مهـر تو گیـرد که نگیـرد پی خویـشش
                                                و آن سر وصـل تو دارد که ندارد غم جانش

هـر کـه  از  یـار تحمـل نکنـد  یــار مـگویــش
                                                و آن که در عشق ملامت نکشد مرد نخوانش

به جفـایی  و  قفـایی  نرود عـاشق صـادق
                                                مژه  بر  هـم نـزند  گـر بـزنـی  تیـر سنانش