سیر نمی شوم ز تو، نیست جز این گناه من               سیر مشو ز زحمتم، ای دو جهان پناه من

سیر و ملول شد ز من خُنب و سقا و مشک تو           تشنه تر است هر زمان ماهی آب خواه من

در شکنید  کوزه  را،   پاره  کنید   مشک را                 جانب بحر  می روم ،   پاک کنید  راهِ  من

جانب  بحر  رو  کزو   موج صفا  همی رسد                 غرقه  نگر  ز موجِ او   خانه  و  خانقاهِ  من

آبِ حیات   موج  زد،  دوش  ز صحنِ  خانه ام               یوسف من فتاد دی، همچو قمر به چاهِ من

سیل  رسید   ناگهان،   جمله  ببرد  خرمنم                دود  بر آمد از دلم، دانه بسوخت  و  کاهِ من

خرمنِ من اگر بسوخت، غم نخورم، چه غم خورم؟       صد چو مرا بس است و بس، خرمنِ نور ماه من

در  دل  من  در آمد  او،  بود  خیالش  آتشین              آتش  رفت  بر سرم،  سوخته شد  کلاه من

گفت  که:" از سماعها حُرمت و جاه کم شود"            جاه ترا، که عشقِ او بختِ من است و جاه من

از  پی هر غزل  دلم،  توبه کند  ز گفت  و  گو             راه   زند  دلِ   مرا   داعیه  اله   من