ما کار  و  دکان  و پیشه  را  سوخته ایم          بیت   و  غزل  و  دو بیتی   آموخته ایم
در عشق که او جان و دل و دیده ماست          جان و دل و دیده هر سه را سوخته ایم


دلدار  اگر  مرا   بدراند   پوست            افغان نکنم  نگویم  این درد  از  اوست
ما را همه دشمنند و تنها او دوست      از دوست به دشمنان بنالم نه نکوست

بخروشیدم  گفت  خموشت  خواهم               خاموش شدم  گفت  خروشت خواهم
بر جوشیدم گفت که نی ساکن باش              ساکن گشتم گفت به جوشت خواهم

سلام سلام. من امشب آپدیت نمی کنم دیگه!!! چه معنی داره آدم دیگه این همه خوش قول باشه و هر شب آپدیت کنه؟!؟! اونم بین یه سری آدم نا آپدیت و نا کامنت!!!! الان بین همسایه های من فقط علی خوش قوله و هر شب آپدیت می کنه اونم شاید چون اول کارشه....... بعضی ها که اسم نمی برم و اصلا نمی گم که اول اسمشون پنیر ورقه ای بهروزه٬ که آپدیت نمی کنن هیچی٬ از روی چشم هم چشمی چون خودشون کامنت نداشته بیدن٬ کامنت هم نمی دن...... بعصی ها که اول اسمشون امین خاکی یه حالا اگه آپدیت نمی کنن ولی دستشون درد نکنه هر روز کامنت می دن...... بعصی ها از وبلاگ نویسی موقتا خداحافظی می کنن و کامنت بدون اسم میدن...... خورشید یخ زده نه خودش می نویسه و نه کامنت میده.......
حالا من چرا باید هر شب آپدیت کنم؟؟؟؟؟؟؟ امروزم که یا یه کم درس خوندم یا پای اینترنت چیز دانلوووووووووود می کردم (امروز روی هم رفته بیش از ۷۵ مگا بایت receive داشتم). 
پس من امشب هیچی نمی نویسم. اصرار هم نکنید٬ نمی نویسم که نمی نویسم.


شنوندگان عزیز٬ بینندگان محترم٬ خوانندگان گرامی٬ خونه دار و بچه دار..... به خبری که هم اکنون به دستم رسید توجه کنید:
سرکار ساناز٬ در نتیجه تلاش ها و مداومت های بی وقفه  و وبلاگ ننویسی های خود٬  در University of Toronto قبول شد و جا داره من از اینجا از طرف همه بهش تبریکات فراوان عرض کنم و موفقیت های پی در پی آرزو کنم.

ای  دل چه  اندیشیده ای  در عذر  آن  تقصیر ها
زان سوی او چندان وفا زین سوی تو چندین جفا

زان سوی او چندان کرم٬ زین سو خلاف و بیش و کم
زان سوی او چندان نعم ٬ زین سوی  تو چندان  خطا

زین سوی تو چندین حسد ٬  چندین  خیال و  ظن  بد
زان سوی او چندان کشش چندان چشش چندان عطا

چندین چشش از بهر چه؟ تا جان تلخت خوش شود
چندین  کشش از بهر چه ؟ تا  در  رسی  در  اولیا

از بد پشیمان می شوی الله گویان می شوی
آن  دم  تو را  او می کشد  تا  وا رهاند  مر ترا

از جرم ترسان می شوی٬ وز چاره پرسان می شوی
آن  لحظه  ترساننده را  با  خود  نمی بینی  چرا؟

گر چشم تو بر بست او چون مهره ای در دست او
گاهت  بفلطاند  چنین   گاهی  ببازد  در  هوا

گاهی نهد در طبع تو سودای سیم و زر و زن
گاهی نهد در جان تو   نور  خیال  مصطفی

این سو کشان سوی خوشان وان سو کشان به ناخوشان
یا  بگذرد   یا  بشکند   کشتی  در  این  گردابها

چندان دعا کن در نهان چندان بنال اندر شبان
کز  گنبد هفت آسمان  در گوش  تو  آید  صدا

بانگ شعیب و ناله اش وان اشک همچون ژاله اش
چون شد  ز حد  از آسمان   آمد سحرگاهش  ندا:

گر  مجرمی  بخشیدمت   وز  جرم  آمرزیدمت
فردوس خواهی دادمت خامش رها کن این دعا....
                          
 « مولانا »                                                                                     

پاچه خواری (به مناسبت علی دینامیک را) !!!!!

عبارت محترم پاچه خواری را حکایتی است و آن اینکه روزی فردی برری در جنگل به نره شیری سهمگین بر وَخوردیدندی و در پاچه آن شیر خواری فرو رفته بیدندی و برری آن خوار از پاچه شیر در وکِردیدندی و زان پس شیر بنده برری گردیدندی و بدین سان بید که برریان بر فواید پاچه خواری آگاه گشتیدندیدندی.
بگوری برری شاعر و مورخ سده هشتم از بزرگترین شاعران و مورخان برره می باشد و حکایتی دارد که به واقعیت نزدیک تر است:
سلطان محمود غزنوی را بیماری بید که در اواسط تابستان پر و پاچه اش قرمز گشته و همی وَخوارید. حکما و طبیبان نبز از درمان آن عاجز بیدند. پس سلطان محمود غلامی استخدام کرد عیاز نام که در گاه خوارش٬ پاچه اش بخواراند... و آن عیاز پیشرفتهای شگرف نمود و محرم اصرار  و عزیز سلطان گشت و آن میسر نبید جز به پاچه خواری:
چو خواهی ظفر اندر این روزگار          بباید که گردی همی پاچه خوار

بایزید گفت: دنیا چه قدر آن دارد که کسی گذاشتن آن را کاری پندارد!

- .... خداوند عادت دارد به پیامبرانش فرمان دهد که بر فراز کوهها بروندتا با او سخن گویند. من همیشه از خود می پرسیدم چرا؟! و حالا پاسخ را می دانم.
از قله ما می توانیم همه چیز را کوچک ببینیم ... افتخارات ما٬ غصه های ما٬ همه اهمیت خود را از دست می دهند. آنچه بدست آورده یا از دست داده ایم آن پایین می ماند. از فراز کوهسار تو می توانی ببینی که دنیا چقدر وسیع است و افق چه اندازه دور..........

                                                                                  « کوه پنجم٬ پائولو کوئیلو »